Het derde (en laatste weekend) trokken we nog iets zuidelijker, meerbepaald richting The Keys, voor vele Amerikanen, DE vakantie bestemming bij uitstek. Onze eerste stopplaats was iets ten zuiden van Miami, het Byscayne National Park. Daar wilden we graag snorkelen, maar door de weersomstandigheden ging dit feestje niet door. We waren eigenlijk wel een beetje ontgoocheld en wilden toch nog iets actiefs doen; we besloten om een kano te huren. Ok kanoën op de oceaan, het is een keer iets anders. Het heeft me toch een tijdje geduurd vooraleer ik de stabiliteit van het vaartuig kon inschatten. Ook ons stuurvermogen was niet volledig jedat! We wisten nooit op voorhand waar we zouden uitkomen, we zullen nog een beetje moeten oefenen als we als team willen meedoen aan de Olympische Spelen. Na een uur en een half dobberen, hebben we ons roeispaan afgekuist en zijn we het maar afgestrapt. Ze spreken wel van een Nationaal park, maar eigenlijk was er toch maar weinig te beleven. We reden verder naar onze eerste overnachtingsplaats: het motelletje van Ed en Ellen op Key Largo, het eerste eiland van de Keys. Op aanraden van Ed gingen we gaan eten in de "Hideout". Ze serveerden er "all you can eat fish" voor amper $10. Dat moesten we gaan uittesten. Amaai we waren net in een Amerikaanse film terecht gekomen. Het restaurant was eigenlijk een grote versierde veranda, de 2 serveersters (moeder en dochter) schonken het bier uit grote kannen, het eten werd opgediend in -jawel- plastieken borden. De vis was gefrituurd, dus geen idee wat we gegeten hebben, maar met 1 portie hadden we alvast genoeg. En na een half uur....waren we klaar met eten. Yep, het is wat anders dan we verwacht hadden, maar wat hadden we eigenlijk gewild...voor $10/p.p.
Zaterdag, we wilden de Keys afrijden tot het meest zuiderlijke punt. Rap ging dat niet gaan, want op de US1 (de enige grote baan die er is) mag er maximum 45 miles per uur gereden worden. Natuurlijk wilden we af en toe ook wel eens een halte houden. Onze eerste stopplaats was bij de 7 mile bridge, een indrukwekkende brug, die we dan ook nog over moesten. Daarna hielden we halt in het Bahia Honda State park. Dit park is bekend om zijn prachtige stranden, naar het schijnt één van de mooiste van de wereld. Na een plas-, lunch- en bronzeerpauze, trokken we verder richting onze volgende bestemming: Deer key. Zoals de naam reeds doet vermoeden, zou het daar moeten krioelen van de herten. Helaas, tijdens onze natuurwandeling zijn we er geen tegen gekomen, maar de gedachte dat er ook ratelslangen ons pad konden kruisen (zo meldde ons het informatiebord) gaf onze wandeling natuurlijk weer een extra dimensie. Daarna reden we door richting SugarLoaf Key alwaar we die nacht kampeerden. We hadden de tent geleend van Julie en Scott en vonden het natuurlijk niet nodig om ze vooraf eens te proberen opzetten. Gevolg: het was geen lachertje. Gelukkig werden we bijgestaan door een vriendelijke (niet zo sexy) Amerikaan. Na een frisse (en vooral verdiende) duik in het zwembad, sprongen we in onze kleren om de sunset op Key West te gaan bijwonen.
Op Mallory square viel er heel wat te beleven, er waren straatartisten en allerhande kraampjes en vele toeristen zaten klaar om de zonsondergang te bewonderen. En inderdaad...het was de moeite en op het einde was er zelfs een applaus; wat had de zon dat weer goed gedaan die dag! Toen de zon bijna was ondergegaan, ging de man (die samen met zijn vriendin naast ons zat) op zijn knieën gaan zitten, en hij vroeg haar ten huwelijk. Isabelle en ik moesten ons inhouden geen traantje weg te pinken, want dat was OOOOOOOOOOOO zooo romantisch! Na het hele spectakel trokken we naar Duval street, een straat vol pubs en restaurantjes. Wat heerste er een leuke sfeer. Na lunch en een biertje in een plaatselijke pub wilden we terugkeren naar onze tent. Maar we maakten een ommetje, langs het zogezegde meest zuidelijke punt van de States. We waren echter niet de enige met dat idee, we kwamen er twee scooterboys tegen uit Nevada; die stelden voor om nog enen te gaan drinken. Daarna keerden we terug naar Sugarloaf key, want op zondag hadden we nog grootse plannen, we wilden en zouden snorkelen.
Zondag morgen waren we al heel vroeg uit de veren en na alles opgeruimd te hebben (lees: na alles terug in de koffer gepropt te hebben), trokken we terug richting Key Largo, the place to be voor snorkeling. Om 12u vertrok onze boot richting 3 verschillende snorkel locaties. Maar aiaiaiai, tegen dat we op onze eerste stopplaats waren aangekomen, waren we allebei zoooooooo misselijk. De instructeur stelde ons gerust, in het water zouden we ons veel beter voelen, YEAH right, we vonden het eigenlijk vooral angstaanjagend, de golven waren nogal wild en overal waar je keek, was er de oceaan. Was het naief van ons om te denken dat het snorkelen zou doorgaan in een rustige lagune? In alle geval prefereerden we de misselijkheid op de boot. Maar we waren duidelijk niet de enige, het dek lag vol met zieken. We konden een clubje oprichten. Gelukkig hebben we maar 2 stopplaatsen aangedaan en tegen de terugkeer was iedereen gewoon mottig en was het ook nog beginnen regenen. Dus, geef je ons het voordeel van de twijfel aub? We zijn geen mietjes, het was een beetje stormig op zee! Dat was echt een domper op de feestvreugde, we keken er allebei naar uit en we hadden er toch $35 voor betaald. Maar dat heb ik dan ook weer bijgeleerd, geen snorkelen voor Elke. Ik blijf gewoon verder zoeken naar mijn talenten. Terug aan wal, probeerden we eerst wat te bekomen van onze mislukte snorkelervaring, en daarna trokken we noordwaarts; eindbestemming Palm Beach Gardens. Ondanks alles, was ook onze trip naar de Keys meer dan geslaagd!
En toen was het maandagavond, tijd om afscheid te nemen van Isabelle en dat onder de vorm van een laatste avond maal, waarbij ook Scott, Julie en Elizabeth ons hebben vergezeld. Dinsdagmorgen heb ik haar naar de luchthaven gevoerd en (met een witte zakdoek) uitgezwaaid: Baai baai Isabelle, bedankt voor je komst, we zullen je hier missen!
http://picasaweb.google.com/Elke.Debie/Keys?feat=directlink
Op Mallory square viel er heel wat te beleven, er waren straatartisten en allerhande kraampjes en vele toeristen zaten klaar om de zonsondergang te bewonderen. En inderdaad...het was de moeite en op het einde was er zelfs een applaus; wat had de zon dat weer goed gedaan die dag! Toen de zon bijna was ondergegaan, ging de man (die samen met zijn vriendin naast ons zat) op zijn knieën gaan zitten, en hij vroeg haar ten huwelijk. Isabelle en ik moesten ons inhouden geen traantje weg te pinken, want dat was OOOOOOOOOOOO zooo romantisch! Na het hele spectakel trokken we naar Duval street, een straat vol pubs en restaurantjes. Wat heerste er een leuke sfeer. Na lunch en een biertje in een plaatselijke pub wilden we terugkeren naar onze tent. Maar we maakten een ommetje, langs het zogezegde meest zuidelijke punt van de States. We waren echter niet de enige met dat idee, we kwamen er twee scooterboys tegen uit Nevada; die stelden voor om nog enen te gaan drinken. Daarna keerden we terug naar Sugarloaf key, want op zondag hadden we nog grootse plannen, we wilden en zouden snorkelen.
Zondag morgen waren we al heel vroeg uit de veren en na alles opgeruimd te hebben (lees: na alles terug in de koffer gepropt te hebben), trokken we terug richting Key Largo, the place to be voor snorkeling. Om 12u vertrok onze boot richting 3 verschillende snorkel locaties. Maar aiaiaiai, tegen dat we op onze eerste stopplaats waren aangekomen, waren we allebei zoooooooo misselijk. De instructeur stelde ons gerust, in het water zouden we ons veel beter voelen, YEAH right, we vonden het eigenlijk vooral angstaanjagend, de golven waren nogal wild en overal waar je keek, was er de oceaan. Was het naief van ons om te denken dat het snorkelen zou doorgaan in een rustige lagune? In alle geval prefereerden we de misselijkheid op de boot. Maar we waren duidelijk niet de enige, het dek lag vol met zieken. We konden een clubje oprichten. Gelukkig hebben we maar 2 stopplaatsen aangedaan en tegen de terugkeer was iedereen gewoon mottig en was het ook nog beginnen regenen. Dus, geef je ons het voordeel van de twijfel aub? We zijn geen mietjes, het was een beetje stormig op zee! Dat was echt een domper op de feestvreugde, we keken er allebei naar uit en we hadden er toch $35 voor betaald. Maar dat heb ik dan ook weer bijgeleerd, geen snorkelen voor Elke. Ik blijf gewoon verder zoeken naar mijn talenten. Terug aan wal, probeerden we eerst wat te bekomen van onze mislukte snorkelervaring, en daarna trokken we noordwaarts; eindbestemming Palm Beach Gardens. Ondanks alles, was ook onze trip naar de Keys meer dan geslaagd!
En toen was het maandagavond, tijd om afscheid te nemen van Isabelle en dat onder de vorm van een laatste avond maal, waarbij ook Scott, Julie en Elizabeth ons hebben vergezeld. Dinsdagmorgen heb ik haar naar de luchthaven gevoerd en (met een witte zakdoek) uitgezwaaid: Baai baai Isabelle, bedankt voor je komst, we zullen je hier missen!
http://picasaweb.google.com/Elke.Debie/Keys?feat=directlink
http://picasaweb.google.com/Elke.Debie/Random?feat=directlink
3 opmerkingen:
Elke missen wel de foto's van het snorkelen. Wij worden ongeduldig om ook eens van Florida te proeven. Ziet er allemaal heel mooi en romantisch uit, en legt jou poetische teksten in de pen
Betty
haha, mietje
'we zijn geen mietjes, maar we waren zooo ziek'.
Nu ja, zeebenen, je hebt ze of je hebt ze niet. Gelukkig dat je nooit een carriere als visser beoogd hebt.
Indien ik kon, zus , ik wissel mijn ticket naar schiphol (:-s ) van morgen direct in voor een ticket Keys (one way)... Zulke prachtige natuurstreken ginder.
Den Amerikaan blijft wel sterk é. Dus niet alleen in hotels in Phoenix maar ook op de Keys alles uit plastiek eten... Tjonge tjonge. Wat een hoogstaande vorm van ontwikkeling ... Zelfs dit eens beleven is de moeite hé
Wouter
Een reactie posten